Πηγή: https://www.larissanet.gr
Συγκίνησε ακόμη περισσότερο, το ήδη συγκινημένο κοινό, η Λίτσα Λιακούλη, με την ομιλία της, στο πρόσφατο πολιτικό μνημόσυνο του Ράλλη Τσιουλάκη. Επέλεξε έναν «αντισυμβατικό» τρόπο ομιλίας για τον αείμνηστο φίλο της, σκιαγραφώντας την προσωπικότητά του μέσα από ένα αφήγημα που έγραψε η ίδια, για μια απογευματινή συνάντηση μεταξύ τους. Τα σχόλια περισσεύουν, αν διαβάσει κανείς το κείμενο, το οποίο της ζητήσαμε και το παραθέτουμε αυτούσιο…
«Μια μέρα με το Ράλλη στο ποτάμι…
Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο από μέρες και τα θέματα κοινά. Εκείνος, ανήσυχος για τα πολυχρονισμένα αιτήματα του αναπηρικού κινήματος και εγώ, ανήσυχη για την αυτοδιοίκηση…
Περίμενε καθισμένος σε ένα παγκάκι, στην κοίτη του Πηνειού, δίπλα ακριβώς από ένα παρτέρι, με διάφορα φυτά και μικρούς, ακανόνιστους θάμνους…
Κοιτούσε προς τον ουρανό με τα μάτια κλειστά..Σαν να λιαζόταν, αλλά δεν είχε ήλιο
Ηταν ένα απογευματάκι μιας συννεφιασμένης φθινοπωρινής μέρας, χωρίς καμία ηλιόλουστη προοπτική
Περπατώντας γοργά προς το μέρος του, ξεπηδούσαν στο μυαλό μου αυτές οι άναρχες σκέψεις που τόσο συχνά με κατακλύζουν, αφελείς, απλοϊκές αλλά συνάμα βασανιστικές, αφού σαν μια εσωτερική ενοχλητική φωνούλα, αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν ιδιαίτερη αξία και μάλλον καμία σημασία, όπως :
- Γιατί αλήθεια κοιτάει στον ουρανό, αφού δεν βλέπει;
- Γιατί κλείνει τα μάτια , αφού και όταν τα έχει ανοιχτά, σκοτεινά πάλι είναι;
- Γιατί δείχνει να λιάζεται, μέσα στη συννεφιά;
Εφτασα .Τον ακούμπησα στο μπράτσο απαλά και τον χαιρέτισα …
- Αργησες, μου είπε, άργησες επτά λεπτά …
- Πώς ήξερε ακριβώς τα λεπτά; ξεπετάχθηκε αμέσως η φωνούλα
- Συγγνώμη Ράλλη μου, είχα πολλά να κάνω σήμερα από το πρωί..Τρέχω και δεν φθάνω, αυτόν τον καιρό
- Α μάλιστα! «Τρέχεις και δεν φτάνεις»…, σχολίασε μισογελώντας. «τότε μάλλον οι επιλογές σου είναι λάθος» !
- Τι εννοείς; ρώτησα με απορία
- Ότι δεν φθάνεις, ή επειδή χάθηκες, ή επειδή προσπαθείς να φθάσεις κάτι που δεν υπάρχει, απάντησε με απόλυτη φυσικότητα
- Ορεξη για φιλοσοφίες έχεις πάλι, του απάντησα φουρκισμένη. Εγώ έχω τις έγνοιες μου και εσύ κάνεις πλάκα! Η κοινωνιολογία σου μάλλον φταίει..Ολα τα υπαγάγεις σε ένα σύστημα και μετά τα αναλύεις, σύμφωνα με τους κανόνες σου. Ε, λοιπόν, η πραγματική ζωή, κύριε, έχει άλλους κανόνες. Σε αναγκάζει να προσαρμόζεσαι σε άλλα συστήματα..
- Τι σε πείραξε τόσο πολύ και έφτασες μέχρι ..την κοινωνιολογία μου;; Μήπως σε τρομάζει ότι μπορεί να έχω δίκιο και να έχεις πραγματικά χαθεί; Να τρέχεις και να μην φθάνεις και να συνεχίζεις, ενώ βάσιμα υποψιάζεσαι ότι είσαι σε λάθος δρόμο; με προκάλεσε ευθέως
- Λοιπόν Ράλλη, θα παίξουμε πολύ ακόμα; Ξέρεις καλά ότι είμαι αναγκασμένη να συμβιβαστώ με ένα σωρό πράγματα που δεν μου αρέσουν, αλλά που δυστυχώς είναι δεδομένα της πραγματικής ζωής, δήλωσα αυστηρά
- Υπονοείς ότι ζω σε έναν άλλο, μη πραγματικό κόσμο; Ότι δεν αντιλαμβάνομαι τα ίδια πράγματα που αντιλαμβάνεσαι εσύ; Ότι η αναπηρία μου, το σκοτάδι μου, δεν επιτρέπει να δω την πραγματική ζωή, ακριβώς επειδή τα μάτια μου δεν βλέπουν; Δεν υποψιάζεσαι καθόλου, ότι αναγκάστηκα να «βλέπω» περισσότερα από αυτά που μου δίνονται έτοιμα; Από αυτά που εκτίθενται σε όλους, «σε κοινή θέα», όπως λέτε εσείς; Ακου λοιπόν,για να καταλάβεις : Αυτό που συμψήφισε την αναπηρία μου, αυτό που φώτισε το σκοτάδι μου, είναι ότι κέρδισα μια ζωή στην οποία συμμετέχουν και λειτουργούν όλα: οι αισθήσεις μου που δεν αιχμαλωτίζονται , δεν ατονούν, δεν υποκαθίστανται και θεωρώ ότι αυτό είναι η πραγματική ευλογία… Μετά απ’αυτό, το μυαλό μου, λειτουργεί αλλιώς, δεν κατευθύνω τις σκέψεις μου, αλλά αφήνω ελεύθερη την ανάπτυξή τους …
Ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις: πες μου τώρα, τι γίνεται τώρα, εδώ, ακριβώς στο σημείο που είμαστε, τι γίνεται και τι υπάρχει γύρω μας;
- Ράλλη μου είναι απλή η εικόνα, την ξέρεις και την αγαπάς, του απάντησα αμέσως. Είμαστε στο ποτάμι, καθόμαστε στο παγκάκι, γύρω μας υπάρχουν δέντρα, χορτάρι, φυτά, παρτέρια, δρόμος και ο Πηνειός… Ανθρωποι επίσης που κάνουν βόλτα, ή βάδην, ή ποδηλατάδα και πάνω μας, περνούν αυτοκίνητα…
- Μάλιστα! Αυτά βλέπεις. Τίποτε άλλο;;
- Νομίζω αυτά είναι τα σπουδαία…
- Φυσάει λίγο; με ρωτάει ξαφνικά
- Ναι, λίγο, του απαντώ διστακτικά, κερδίζοντας χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσω αν και πόσο φυσάει και –κυρίως , να το νιώσω
- Ωραίο αεράκι, τι λες;;
- Ωραίο είναι..
- Πώς και δεν το ανέφερες, περιγράφοντας αυτά που υπάρχουν ή γίνονται γύρω μας;
- Δεν το είχα προσέξει…
- Και το ποτάμι, γεμάτο, άκου το θόρυβο που κάνει..
- Ακούω….
- Πώς και δεν το ανέφερες, ούτε αυτό ;;
- Δεν το είχα προσέξει..
- Παράξενος ο καιρός… Μια συννεφιάζει , μια βγαίνει ο ήλιος. Σωστά ;
- Σωστά, πώς το ξέρεις;;
- Ανατριχιάζω και ζεσταίνομαι, εναλλάξ .Εσύ ;
- Εντάξει Ράλλη το κατάλαβα! Δίνεις μεγαλύτερη σημασία σε λεπτομέρειες και όχι στο κυρίως θέμα
- Μάλλον πολύ εύκολα κατατάσσεις τα θέματα σε «»λεπτομέρειες» και σε «κυρίως» ..Για σκέψου: για ποιο λόγο είναι λιγότερο σημαντικό πόσο νερό έχει το ποτάμι, από τα αυτοκίνητα που περνούν από πάνω του; Γιατί είναι λιγότερο σημαντικό το ότι φυσάει, σε σχέση με τα παρτέρια που περιγράφεις;;
Στη ζωή ιεραρχείς τα πράγματα ανάλογα με αυτά που έχουν πραγματική αξία και κάνουν τη διαφορά, και στην περίπτωσή μας πιστεύω ότι αξίζει να προσέξει κανείς αυτά που έχουν μέσα τους κίνηση, που σηματοδοτούν τη ζωή, όπως το αεράκι , το νερό που κυλάει, τα σύννεφα που ταξιδεύουν …
- Η φωνούλα εμφανίστηκε ξανά; Πώς ξέρει αυτός ότι τα σύννεφα ταξιδεύουν ;;
-Η ουσία της ζωής είναι να εντοπίζεις τα σπουδαία για σένα, συνέχισε . Να μην παρασύρεσαι από θεωρίες και από δήθεν σοφίες. Να νιώθεις και να επιλέγεις, συνέχισε απολαμβάνοντας τη συζήτηση.
-Πολύ κόπος όμως, Ράλλη! ανταπάντησα με αυθεντικό προβληματισμό. Δεν ξέρω τελικά αν αξίζει μόνο ότι επιτυγχάνεται με τόσο κόπο…
-Πρόσεξε! αμέσως αντέδρασε. Αυτό δεν θα το πιστέψεις ποτέ! Αυτό μας έμαθαν, ότι δήθεν αξίζει μόνο ό,τι επιτυγχάνεται με μεγάλο κόπο…ε, λοιπόν αυτό είναι μια μεγάλη απάτη, οδηγεί στον καταναγκασμό και δεν ταιριάζει στη φύση του ανθρώπου.
-Εγώ συχνά αποδέχομαι ότι πρέπει να κοπιάσω πολύ, για να πετύχω κάτι, ομολόγησα ψιθυριστά.
-Κινδυνεύεις άμεσα να αρρωστήσεις από το «σύνδρομο των στενών παπουτσιών» …πρόσεχε, μου είπε σοβαρά-σοβαρά
-Τι είναι αυτό πάλι; ρώτησα, περιμένοντας με μεγάλο ενδιαφέρον τι σκαρφίστηκε πάλι για να στηρίξει τη θεωρία του
-Ααα, αναφώνησε! Δεν ξέρεις γι’αυτόν τον φουκαρά που φορούσε 41 νούμερο παπούτσι και μπήκε σε ένα μαγαζί ζητώντας το 39;;; Ο πωλητής έκπληκτος μάταια προσπάθησε να τον πείσει, μέχρι που μέτρησε μπροστά του το πόδι του στο ειδικό μηχάνημα που έδειξε 41, αλλά εκείνος σίγουρος και αμετάπειστος, πλήρωσε τα παπούτσια, τα φόρεσε και έφυγε παραπατώντας από το σφίξιμο και από τον πόνο, φτάνοντας με χίλιους κόπους στη δουλειά του. Εκεί πέρασε ολόκληρη τη μέρα, σφαδάζοντας από τον πόνο και δουλεύοντας με τεράστιο κόπο, μέχρι που ένας συνάδελφός του, που έβλεπε τις χοντρές σταγόνες ιδρώτα που έπεφταν στο πρόσωπο και την αλλοιωμένη φάτσα του, τον ρώτησε τί του συνέβαινε και εκείνος απάντησε: «Αγόρασα το πρωί ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια, δύο νούμερα μικρότερα από το δικό μου. Συνειδητά το έκανα αυτό, διότι στη ζωή μου δεν έχω πολλές απολαύσεις τελευταία και τα πράγματα είναι άσχημα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα υποφέρω φρικτά, όμως , όταν φτάσω στο σπίτι μου και βγάλω τα παπούτσια αυτά, σκέφτεσαι πόση ηδονή θα νιώσω ;;;
-Αυτό είναι εντελώς τρελό, απάντησα αυθόρμητα!
-Γιατί, μήπως δεν είναι τρελό να πιστεύουμε ότι κάτι που αποκτιέται με το στανιό είναι αληθινά πολύτιμο; απάντησε αμέσως ο Ράλλης.
-Λοιπόν, τελικά από τα …αγωνιστικά σου θα μεταβείς στα σοφά σου, με μεγάλη ευκολία , σχολίασα
-Ή ήδη τα αγωνιστικά είναι και σοφά, έσπευσε να συμπληρώσει….Ξέρεις όταν είσαι τυφλός, δεν είσαι μόνο ανάπηρος, αλλά είσαι και προνομιούχος, σε πράγματα που εσύ δυσκολεύεσαι πολύ να καταλάβεις…
-Όπως;;
-Είναι γνωστό ότι οι τυφλοί δεν μπορούν να δουν με τα μάτια τους τον κόσμο, χρησιμοποιούν όλες τις άλλες αισθήσεις τους και κυρίως τη φαντασία τους. Επίσης χρησιμοποιούν τα μάτια των άλλων, γι’ αυτό ακούνε προσεκτικά τις ιστορίες που τους λένε. Μια φορά σε πέντε τυφλούς, περιέγραψαν με εντυπωσιακό τρόπο , έναν ελέφαντα. Απ΄τις περιγραφές που άκουγαν, ο πρώτος τυφλός φανταζόταν τον ελέφαντα σαν έναν τεράστιο βράχο. Ο δεύτερος τον φανταζόταν σαν έναν τεράστιο κορμό δέντρου, ο τρίτος πίστευε ότι μοιάζει με μεγάλο φίδι, ο τέταρτος με ιπτάμενο χαλί και ο πέμπτος με χοντρό σωλήνα. Όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να αγγίξουν το ζώο ,ο πρώτος ψηλάφισε την πλαϊνή πλευρά του τεράστιου ζώου και κατέληξε ότι ο ελέφαντας είναι πράγματι ένας πολύ ψηλός βράχος με σκληρή επιφάνεια. Ο δεύτερος άντρας άγγιξε τα πόδια του ελέφαντα και συμπέρανε ότι είναι ένας τεράστιος κορμός δέντρου! Ο τρίτος έπιασε την ουρά του και δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ήταν ένα τεράστιο φίδι, ενώ ο τέταρτος τυφλός άντρας έπιασε το τεράστιο αυτί του ελέφαντα και αμέσως κατέληξε ότι ήταν ένα μαγικό χαλί. Ο πέμπτος, που κατά σύμπτωση έπιασε την προβοσκίδα, απέρριψε όλα όσα είπαν οι προηγούμενοι και υποστήριξε ότι όλοι έκαναν λάθος και ότι στην πραγματικότητα ήταν ένας μεγάλος ελαστικός σωλήνας.
Μια φωνή από μακριά ακούστηκε :
«Την αλήθεια θα τη βρεις, αν τη θέση σου αλλάξεις!»
Τότε οι πέντε τυφλοί άλλαξαν θέσεις. Και τότε άρχισαν να μην είναι τόσο σίγουροι και να προβληματίζονται, ώσπου κατάλαβαν…
«Ο καθένας μας είχε ακουμπήσει μόνο ένα μέρος του ζώου και είδε αυτό που ήθελε να δει», είπε ο ένας.
«Ο καθένας αναγνώρισε αυτό που σκεφτόταν από πριν», είπε ο άλλος.
«Για να μάθουμε ποια είναι η αλήθεια, θα πρέπει να συνδέσουμε όλα τα κομμάτια», είπε ο τρίτος, κι έτσι συνέχισαν να συζητάνε στο δρόμο μέχρι το σπίτι.
Αυτοί οι πέντε τυφλοί συνειδητοποίησαν ότι για να καταλάβουν την αλήθεια για τον ελέφαντα έπρεπε να δουν τόσο με τα δικά τους μάτια όσο και με τα μάτια του άλλου.
Πόσο δύσκολο αλήθεια είναι να το κάνει αυτό, κάποιος που βλέπει ;;;, με ρώτησε αφοπλιστικά
Σηκωθήκαμε από το παγκάκι, πιαστήκαμε από το μπράτσο και είπαμε πολλά ακόμα…
Μου είπε για την ομοσπονδία, για την υποχρέωση των δήμων και περιφερειών να εναρμονιστούν στη νομοθεσία και στη σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, να έχουν ολοκληρώσει μέχρι το 2020 τις διαδικασίες που αφορούν στην προσβασιμότητά τους σε ΑμεΑ, ότι τα έγγραφα που απευθύνονται στους πολίτες, όπως πιστοποιητικά και ενημερωτικά φυλλάδια, θα πρέπει να υπάρχουν και σε μορφή προσβάσιμη σε ΑμεΑ, και συγκεκριμένα για τους πολίτες με προβλήματα όρασης να είναι με μεγαλύτερα γράμματα και για τους τυφλούς στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης «braille», αλλά και τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής θα πρέπει να διαθέτουν κατάλογους στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών (braille)… συνέχιζε με πάθος να μιλάει ..
Ακουγα σιωπηλά, γιατί παράλληλα με είχαν κατακλύσει οι σκέψεις για όλα τα προηγούμενα.
Είχα συγκλονιστεί με το γεγονός ότι ένας τυφλός άνθρωπος κατάφερε να «βλέπει» πολύ περισσότερα πράγματα από εμένα που είχα – ακόμη τουλάχιστον – το φως των ματιών μου…
Ενιωθα μια πνευματική και συναισθηματική μειονεξία, ένιωθα σαν ένα πάζλ που έπρεπε να ανασυνθέσω τα κομμάτια μου, να ξαναβρώ την ουσία μου, να μην με αναγκάζει κανείς να φοράω δύο νούμερα μικρότερα παπούτσια και να βλέπω ολόκληρο τον ελέφαντα, μέσα από τα μάτια ΚΑΙ άλλων…
Τότε ξαφνικά αισθάνθηκα την ανάγκη, μέχρι να φτάσουμε στη σκάλα, για περίπου 300 μέτρα, να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και να περπατήσω μαζί του, σαν τυφλή…
Μήπως καταφέρω να δω περισσότερα
Μήπως καταφέρω να μάθω περισσότερα
Μήπως καταφέρω να αντιμετωπίσω τη μεγάλη μειονεξία μου
Σε ευχαριστώ Ράλλη μου …»